100 χρόνια από την γενοκτονία των Ποντίων.








Του Σ.Ρ

Μπορείς να ξεριζώσεις τους ανθρώπους από τον τόπο τους.
Μπορείς να τους σφάξεις, να τους βασανίσεις και να τους βιάσεις.
Μπορείς να κάψεις τους χώρους λατρείας  τους, να κλέψεις τα χωράφια τους, να σφάξεις τα ζωντανά τους, να λεηλατήσεις τα σπίτια τους, να κάψεις τις σημαίες τους.
Μπορείς να αντικαταστήσεις τις πόλεις τους με μπαρουτοκαπνισμένα ερείπια κι εκεί που κάποτε ζούσαν, φώναζαν, ερωτεύονταν και γιόρταζαν άνθρωποι, τώρα να βασιλεύει μόνο η δυστυχία και ο θάνατος.
Μπορείς να βάλεις άτακτο στρατό να κυνηγάει τα γυναικόπαιδα.
Μπορείς να μην αφήσεις ούτε έναν ζωντανό.
Μπορείς να σβήσεις ότι τους θύμισε και ότι τους θυμίζει.
Να κάνεις τον τόπο τους να ξεχάσει την παρουσία τους.
Να πετάξεις στον κάλαθο των αχρήστων την ιστορία, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό τους.
Και στο τέλος, να κάθεσαι ήρεμος και να απολαμβάνεις χαιρέκακα το καταστροφικό σου έργο, θαυμάζοντας και ο ίδιος την μεγαλοπρέπεια και την αποτελεσματικότητα της καταστροφικής σου μανίας.

Ένα πράγμα δεν μπορείς να κάνεις.

Ένα πράγμα, που δυστυχώς για σένα βρίσκεται στον άυλο κόσμο των ιδεών όπου τα βασανιστήρια και οι σφαγές, δεν μπορούν να κάνουν σε κανέναν κακό.
Ένα πράγμα που βρίσκεται στις ψυχές των ανθρώπων και όχι στα σπίτια, στα χωράφια και στα σχολεία τους.
Το βλέπεις να αχνοφαίνεται στο βλέμμα των παππούδων, όταν παίζουν οι πρώτες νότες από την ποντιακή λίρα.
Το βλέπεις να γίνεται δάκρυ και να τρέχει στα μάγουλα και στα μουστάκια τους.

Το βλέπεις να πέφτει στο έδαφος για να το ποτίζει.
Κι έτσι να φυτρώνει ο σπόρος της μνήμης.

Την μνήμη λοιπόν δεν μπορείς να την πειράξεις, όσες γενοκτονίες κι αν διαπράξεις.
Την αδίστακτη μνήμη, που κυριεύει τις συνειδήσεις των ανθρώπων και μαρτυράει ότι "κάποιος, κάποτε, κάπου υπήρξε..." κι αυτό δεν μπορεί να αλλάξει.
Κι αυτή είναι η δικαίωση του πολιτισμού που έπαψε να υπάρχει από ανθρώπινη παρέμβαση.
Κρατήστε λοιπόν τα πολεμικά σας επιτεύγματα κι εμείς θα κρατήσουμε τη μνήμη που τα μαρτυράει.
Κι αυτή ίσως να είναι και η μεγαλύτερη εκδίκηση.

Η 19η Μαΐου είναι η μέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Μικρασιατικού Πόντου.
Και σαν ημέρα μνήμης πρέπει να της συμπεριφερθούμε.
350.000 ψυχές ζητούν δικαίωση.
Κανείς δεν πέθανε, ποτέ.
Τίποτα δεν ξεχνιέται.
Η ιστορική μνήμη εγγυάται ότι οι πληγές του παρελθόντος δε θα ανοίξουν ξανά στο μέλλον για κανένα και καμία στο κόσμο.



Σ.Ρ  μέλος Δ.Ε.Κ.Α